Ιωνίδειος -Δημιουργική Γραφή

Τα παρακάτω κείμενα προέρχονται από το Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής που έγινε στις 8/2 με μαθητές της Α' και Β' Γυμνασίου της Ιωνιδείου Σχολής.
Στο Εργαστήρι δουλέψαμε την Περιγραφή μιας αφηρημένης ζωγραφιάς και στη συνέχεια την Ερμηνεία της. Τα κείμενα που θα διαβάσετε προέρχονται από το κομμάτι της ερμηνείας.   

Μια πρωινή περιπέτεια.

           Σήμερα το πρωί δύο φίλες μου κι εγώ ξεκινήσαμε να πάμε στο σχολείο. Φύγαμε από τα σπίτια μας κατά τις 7:30 και συναντηθήκαμε λίγο πριν τη στάση του λεωφορείου. Δίπλα μας υπήρχαν δύο παγκάκια και αποφασίσαμε να καθίσουμε. Είπαμε τα νέα μας, φάγαμε και μια σοκολάτα η κάθε μία, αλλά ξαφνικά εμφανίζεται το λεωφορείο πριν την συνηθισμένη ώρα που περνούσε! Δυστυχώς για μας, ο δρόμος ήταν άδειος, οπότε το λεωφορείο έτρεχε πολύ γρήγορα. Βάλαμε στο στόμα μας τις τελευταίες μπουκιές , φορτωθήκαμε τις τσάντες μας και αρχίσαμε να τρέχουμε για να το προλάβουμε. Πάλι καλά που ήταν πιο πίσω μας οπότε κερδίσαμε χρόνο. Φωνάζαμε, τρέχαμε αλλά και γελούσαμε για το πάθημά μας ταυτόχρονα. Ο οδηγός του λεωφορείου μας άκουσε και περίμενε στην στάση ώσπου να φτάσουμε εμείς εξουθενωμένες απ΄το πολύ τρέξιμο. Ο οδηγός γέλασε και μας συμβούλεψε άλλη φορά να περιμένουμε στη στάση και όχι στα παγκάκια. Εμείς συμφωνήσαμε και από τότε κάθε μέρα συναντιόμαστε στην στάση. Ο οδηγός μας γνώρισε και γίναμε φίλοι, οπότε κάθε μέρα λυπούμαστε μεν που πηγαίνουμε σχολείο, όμως ανυπομονούμε να δούμε τον καινούργιο μας φίλο.  

DANAI BRILLI

Η στιγμή που δεν ξέρεις τι να κάνεις !

Μια φορά είχα χαθεί, βρέθηκα σε έναν απόμακρο και έρημο δρόμο. Στάθηκα και κοίταξα γύρω μου δεν υπήχε τίποτα, παρά μόνο μια απέραντη ευθεία που στο τέλος της έστριβε και κατέληγε σε ένα σκοτεινό και πολύ τρομακτικό στενό. Εκείνη την στιγμή δεν καταλάβαινα ακριβώς τι ένιωθα, φόβο, απελπισία ή τρόμο. Τότε σήκωσα τα χέρια μου προς τον ουρανό και φώναξα όσο πιο δυνατά μπορούσα. Συνήλθα και άρχισα να σκέφτομαι πως θα μπορούσα να φύγω.

Χριστοφορίδου Ιφιγένεια

Ιωνίδειος Σχολή Πειραιά

Α4

Ένας φριχτός εφιάλτης

Το πρωί αυτό, ξύπνησα και μετά από λίγο βγήκα στο δρόμο να περπατήσω. Καθώς περπατούσα είδα μια σκιά, προχώρησα προς τα εκεί για να δω τί είναι.  Είδα μια κρεμάλα. Ναι, μια κρεμάλα! Δεν είχα δει πιο φριχτό θέαμα από αυτό. Μια κρεμάλα με έναν άνθρωπο από κάτω να είναι πολύ φοβισμένος και να φωνάζει.

Πάγωσα, δεν ήξερα τί να κάνω.Πήγα να φύγω μα τα πόδια μου δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν από το χώμα. Το πήρα απόφαση λοιπόν πως... κάτι με κράταγε εκεί, για να βοηθήσω αυτόν τον άνθρωπο. Αφού πέρασαν κάμποσα λεπτά πήγα κοντά του, του μίλησα αλλά δεν με άκουγε... συνέχισε να φωνάζει. Άρχισα να τον ταρακουνάω για πολύ ώρα, ώσπου σταμάτησε να φωνάζει και επανήλθε στον πραγματικό κόσμο. Αφού μιλήσαμε και μου εξήγησε πως την άλλη μέρα θα τον κρέμαγαν-γι’ αυτό άλλωστε είχε κάτσει εκεί-μου ζήτησε να φύγω, γι’ αυτό και εγώ σεβάστηκα την επιθυμία του και έφυγα.

Γύρισα σπίτι, προσπαθώντας να ξεχάσω όλο αυτό το φριχτό θέαμα. Πήγα λοιπόν για ύπνο κάνοντας πια τον εαυτό μου να πειστεί πως όλο αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας φριχτός εφιάλτης.

Μαρία Ειρήνη

Α3  Γυμνάσιο Ιωνιδείου