Παρακάτω θα διαβάσετε αποσπάσματα από το ημερολόγιο ενός θύματος. Οι δουλειές είναι εξαιρετικές. Με συγχωρείτε πάρα πολύ για την καθυστέρηση στη ανάρτηση. Ελπίζω να τα πούμε από κοντά πριν το τέλος της σχολικής χρονιάς.
Φ.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Είσαι το μόνο πράγμα στον κόσμο που με καταλαβαίνει. Οι γονείς μου και τ’αδέλφια μου αντιδράνε υπερβολικά. Δεν καταλαβαίνουν πως είμαι μια έφηβη κοπέλα κι όχι παιδί του νηπιαγωγείου. Δεν καταλαβαίνουν πως όταν παρενοχλούμαι, αυτό που με πειράζει δεν είναι τόσο το θέμα της παρενόχλησης του σώματος όσο η ηθική παρενόχληση. Σήμερα ήρθε πάλι αυτός από την τρίτη. Δεν έχει σταματήσει να με ενοχλεί και να με βαράει. Τα μεγαλύτερα αδέλφια μου έχουν ακριβώς την ίδια αντίδραση όπως πάντα : «Πες μας, ποιός το έκανε ; ‘Οποιος κι αν είναι, θα δει ποια είναι τα αντίποινα στις πράξεις του!» Οι γονείς μου δε : «Χτύπησες, μωρό μου ; Θες να σε πάμε στο νοσοκομείο;!» Οι συμμαθήτριες μου μου λένε πως του αρέσω και με βαράει (και δε σταματάει!) για να εκδηλώσει τα συναισθήματά του. ΛΑΘΟΣ. Αν ήθελε να μου δείξει την αγάπη του, ας μη με βάραγε, να έβρισκε κάποιον άλλο τρόπο. Πάντως, (ευτυχώς), δεν με βαράει δυνατά. Δεν είχα, μέχρι στιγμής, κάποιο σοβαρό τραύμα.
Αχ, ημερολόγιό μου, δεν υπάρχει κάποιος σ’αυτόν το κόσμο που να μπορώ να του μιλήσω για τα προβλήματά μου; Στο σχολείο, όλες οι συμμαθήτριές μου ανεξαιρέτως νομίζουν πως του αρέσω. Άρα απορρίφθηκε η προοπτική να μιλήσω σ’αυτές. Καλά, στην οικογένειά μου, δεν το συζητάω ! Τί κάνω λάθος ; Για να μου συμβαίνουν όλα αυτά, πρέπει να έχω κάνει κάτι ! Αισθάνομαι παραμελημένη. Τελικά μόνο εσύ με ακούς. Σ’ευχαριστώ! Εσύ μπορείς να καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι ν’ακούς και να μοιράζεσαι τα προβλήματα των άλλων. Αυτά καλό μου!
1/3/2012
Υβόννη
Τάξη Β’
Ζάννειο Γυμνάσιο
Είσαι το μόνο πράγμα στον κόσμο που με καταλαβαίνει. Οι γονείς μου και τ’αδέλφια μου αντιδράνε υπερβολικά. Δεν καταλαβαίνουν πως είμαι μια έφηβη κοπέλα κι όχι παιδί του νηπιαγωγείου. Δεν καταλαβαίνουν πως όταν παρενοχλούμαι, αυτό που με πειράζει δεν είναι τόσο το θέμα της παρενόχλησης του σώματος όσο η ηθική παρενόχληση. Σήμερα ήρθε πάλι αυτός από την τρίτη. Δεν έχει σταματήσει να με ενοχλεί και να με βαράει. Τα μεγαλύτερα αδέλφια μου έχουν ακριβώς την ίδια αντίδραση όπως πάντα : «Πες μας, ποιός το έκανε ; ‘Οποιος κι αν είναι, θα δει ποια είναι τα αντίποινα στις πράξεις του!» Οι γονείς μου δε : «Χτύπησες, μωρό μου ; Θες να σε πάμε στο νοσοκομείο;!» Οι συμμαθήτριες μου μου λένε πως του αρέσω και με βαράει (και δε σταματάει!) για να εκδηλώσει τα συναισθήματά του. ΛΑΘΟΣ. Αν ήθελε να μου δείξει την αγάπη του, ας μη με βάραγε, να έβρισκε κάποιον άλλο τρόπο. Πάντως, (ευτυχώς), δεν με βαράει δυνατά. Δεν είχα, μέχρι στιγμής, κάποιο σοβαρό τραύμα.
Αχ, ημερολόγιό μου, δεν υπάρχει κάποιος σ’αυτόν το κόσμο που να μπορώ να του μιλήσω για τα προβλήματά μου; Στο σχολείο, όλες οι συμμαθήτριές μου ανεξαιρέτως νομίζουν πως του αρέσω. Άρα απορρίφθηκε η προοπτική να μιλήσω σ’αυτές. Καλά, στην οικογένειά μου, δεν το συζητάω ! Τί κάνω λάθος ; Για να μου συμβαίνουν όλα αυτά, πρέπει να έχω κάνει κάτι ! Αισθάνομαι παραμελημένη. Τελικά μόνο εσύ με ακούς. Σ’ευχαριστώ! Εσύ μπορείς να καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι ν’ακούς και να μοιράζεσαι τα προβλήματα των άλλων. Αυτά καλό μου!
1/3/2012
Υβόννη
Τάξη Β’
Ζάννειο Γυμνάσιο
6/3/2012
Αγαπητό ημερολόγιο,
Άλλη μια μέρα οδεύει προς το τέλος της κι εγώ, όπως κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία, αποφάσισα να καταγράψω και να σχολιάσω μερικά απ’τα γεγονότα της μικρής και μεγάλης ταυτόχρονα καθημερινότητάς μου.
Μπορώ να πω πως η σημερινή ημέρα κύλησε ωραία, όλοι είμαστε υγιείς και ο καιρός ήταν ευχάριστος. Το μόνο γεγονός που τάραξε τη σημερινή γαλήνη ήταν η συμπεριφορά του Κώστα απέναντί μου. Ο Κώστας ήταν, όπως συνήθως, εκνευρισμένος, διαφώνησε έντονα με τον Πέτρο, ενώ συζητούσαμε στην τάξη, τον χτύπησε και τον έβρισε άσχημα. Όταν προσπάθησα αφ’ενός να τον ηρεμήσω και αφ’ετέρου να του δείξω ευγενικά το λάθος του, εκείνος κυριολεκτικά τρελάθηκε, άρχισε να φωνάζει σε όλους και τελικά με πέταξε στο πάτωμα φωνάζοντας πως είμαι άχρηστος και δεν θα του πω εγώ τι θα κάνει. Ο κος Παπαδόπουλος, ο καθηγητής, θέλησε να τον τιμωρήσει, του ζήτησα όμως να αφήσει τον Κώστα να ηρεμήσει. Φυσικά δεν έγινε μάθημα, ο Κώστας έφυγε χτυπώντας πίσω του την πόρτα, ο κος Παπαδόπουλος πήγε να πει στον διευθυντή τι έγινε, ενώ οι συμμαθητές μου ήρθαν κοντά μου.
Κάποιοι φίλοι του Κώστα με ευχαρίστησαν που ζήτησα να μην τιμωρηθεί, ενώ άλλοι, αφού με ρώτησαν ανάστατοι πώς ένιωθα, άρχισαν να με μαλώνουν που δεν αντέδρασα, να με συμβουλεύουν να βαράω κι εγώ αν χρειαστεί, να μην είμαι παθητικός και τόσα άλλα. Ήταν όλοι τους θυμωμένοι με τον Κώστα και με παρότρυναν να μην το αφήσω να περάσει έτσι, αλλά να ζητήσω να τον διώξουν από το σχολείο ωστε να ησυχάσουμε μια και καλή από δαύτον.
Ο μόνος που διατήρησε την ηρεμία του ήταν ο Σταμάτης που κοιμόταν κατά τη διάρκεια του καυγά (απορώ πώς τα κατάφερε). Ξύπνησε, σηκώθηκε νωχελικά, κατευθύνθηκε με αργές κινήσεις προς το μέρος μας, χαμογέλασε ικανοποιημένος για το κατόρθωμα της κάλυψης της μικρής απόστασης που μας χώριζε, πήρε περισπούδαστο ύφος και ρώτησε αν έγινε τίποτα. Τα γέλια, που τράνταζαν όλο το σχολείο, δεν έδωσαν μεγαλύτερη έκταση στη συζήτηση με τους συμμαθητές μου.
Ο Ιάσονας άφησε το μολύβι κάτω, και έκλεισε σιγά-σιγά το ημερολόγιό του παρατηρώντας τα σύννεφα στον ουρανό που όλο και πύκνωναν. Ο ουρανός αυτός έμοιαζε με το συννεφιασμένο μυαλό του. Ο προβληματισμός και οι απορίες που του γεννούσε το σημερινό συμβάν, ολένα πύκνωναν.
Πώς έπρεπε να φέρεται από δω και πέρα, να κάνει ό,τι του’παν οι συμμαθητές του ; Όταν τον ενοχλούν να γίνεται Κώστας Νο 2 ; Η βία θα αυξανόταν σε αυτή την περίπτωση. Αν τώρα ζητούσε να αποβληθεί ο Κώστας απ’το σχολείο, αν δρούσε δυναμικά, αυτός θα ησύχαζε, ο Κώστας όμως θα γινόταν μέρα με τη μέρα πιο άγριος και θα ήταν ένα βασανιστήριο για κάποιους άλλους συμμαθητές σε κάποιο άλλο σχολείο. Και ο ίδιος βέβαια ο Ιάσονας θα δυσκολευόταν πολύ να προσαρμοστεί στην ιδέα οτι θά’πρεπε να κρύβει μέσα του έναν νταή. Όχι, η βία
εναντίον της βίας δεν είναι η λύση, πρέπει να λύνουμε και όχι να απωθούμε τα προβλήματά μας.
Ο Ιάσονας γύρισε για λίγο στην τηλεόραση, ο παρουσιαστής μίλαγε για μια ειρηνιστική πορεία που είχε γίνει πρόσφατα. Και πάλι όχι. Ο ειρηνιστής δρα εκ του ασφαλούς, αποστασιοποιημένος απ’τα προβλήματα, άγεται και φέρεται οχληρά, ωθείται από ιδέες επιφανειακές και πάλι δε λύνει κάποιο πρόβλημα, τον πόλεμο π.χ. Μονάχα θεωρεί πως τον εξαφανίζει διαμαρτυρόμενος γι’αυτόν. Η ζωή δεν είναι έτσι. Καλούμαστε να υπερπηδήσουμε εμπόδια για να προχωρήσουμε. Στη ζωή δίνουμε εξετάσεις, μετεξεταστέους δεν έχει, αγωνιζόμαστε φιλότιμα και πετυχαίνουμε ή αποτυγχάνουμε με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Πώς να φερθεί λοιπόν; Μερικές φορές η βία είναι αναγκαίο κακό. Μπορούμε όμως με λίγη θέληση να κάνουμε κάτι καλύτερο. Αν σιωπούμε, κάνουμε παραχωρήσεις και συγχωρούμε αυτόν που μας βλέπει, ίσως μπορέσουμε να τον βελτιώσουμε. Η κακία δεν είναι στη φύση του ανθρώπου, δεν δημιουργήθηκε κακός ο άνθρωπος, έπεσε και έγινε, τώρα όμως μπορεί να σηκωθεί και να δώσει και ένα χέρι βοήθειας στο διπλανό του. Η στάση αυτή είναι εθελουσία παραίτηση από το δικαίωμα του «γίνομαι Κώστας στη θέση του Κώστα». Χρειάζεται διακριτικότητα, δύναμη, πίστη. Απαιτείται πολύ θάρρος για να αντιστρατευθεί κανείς στον ίδιο του τον εαυτό, να διώξει το παλιό κακό εγώ και να το αντικαταστήσει με ένα καλό νέο εγώ. Κι όμως και τα δυο εγώ έχει πλέον ο καθένας και καλείται να πάρει την απόφασή του. Είναι δύσκολη η απόφαση. Είναι δρόμος με εμπόδια. Είναι φουρτούνα και καταιγίδα. Όσο πιο μεγάλη όμως είναι η καταιγίδα, τόσο πιο μεγαλοπρεπές εμφανίζεται το ουράνιο τόξο στο τέλος.
Και η βροχή έξω από το παράθυρο τελείωσε, βγήκε ξανά ο ήλιος και οι ακτίνες του ήρθαν να φωτίσουν το δωμάτιο του Κώστα. Ο Ιάσονας συγχώρεσε τον Κώστα και κάθε άλλο Κώστα. Και σιγά-σιγά, όχι όλους, αρκετούς όμως, τους έβαλε στον ίσιο δρόμο...
........................................................................................................................................
Ένα ζευγάρι παράξενα μάτια ξεκόλλησαν από τα κυάλια εκμηδένισης των αποστάσεων.
«Πρωτόγονοι άνθρωποι» μονολόγησε ο κάπταιν-Μπλουφ, κυβερνήτης του 65ου ιπτάμενου δίσκου του 2ου διαστημικού στόλου του πλανήτη Χ.
- Δίκιο έχεις, καπετάνιε, του απάντησε ο υποπλοίαρχος, όλοι αυτοί οι σοφοί του δεν κατάλαβαν τίποτα εδώ και τόσα χρόνια, και τώρα ένα παιδάκι έρχεται να τους βάλει τα γυαλιά. Γελοίο !
- Εδώ και πόσο καιρό έπρεπε να είχαν καταλάβει, ακούσθηκε η αδύναμη φωνή του μαθητευόμενου δεκανέα.
- Το ρολόϊ σχετικής ιστορίας λέει 2000 περίπου.
- Παράξενο, πλοίαρχε, αλλάζουμε πορεία ;
- Φυσικά, λοχαγέ. Γυρίζουμε σπίτι.
- Και πού είναι αυτό ;
- Δεν ξέρω, μαθητευόμενε. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχουμε, βρισκόμαστε στη σκέψη ενός τρελού γήινου που ξέχασα πώς μου τον είπαν οι Μυστικές Υπηρεσίες.
- Δηλαδή δεν υπάρχουν εξωγήινοι ;
- Δεν ξέρουμε, ερευνάται, είπε ο λοχαγός.
- Ούτε και μας αφορά, συμπλήρωσε ο πλοίαρχος.
Στη συνέχεια, πήρε ένα σοβαρό ύφος και ανακοίνωσε :
- Κύριοι, προσδεθείτε. Η σκέψη του τρελού που λέγαμε, τελειώνει σε 5 sec, ξεκινάμε για το άγνωστο και ο Θεός βοηθός.
Πειραιάς, 8/3/2012
Χρήστος Τσαγκάρης Τάξη Γ’ Ζάννειο Γυμνάσιο
Αγαπητό ημερολόγιο,
Άλλη μια μέρα οδεύει προς το τέλος της κι εγώ, όπως κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία, αποφάσισα να καταγράψω και να σχολιάσω μερικά απ’τα γεγονότα της μικρής και μεγάλης ταυτόχρονα καθημερινότητάς μου.
Μπορώ να πω πως η σημερινή ημέρα κύλησε ωραία, όλοι είμαστε υγιείς και ο καιρός ήταν ευχάριστος. Το μόνο γεγονός που τάραξε τη σημερινή γαλήνη ήταν η συμπεριφορά του Κώστα απέναντί μου. Ο Κώστας ήταν, όπως συνήθως, εκνευρισμένος, διαφώνησε έντονα με τον Πέτρο, ενώ συζητούσαμε στην τάξη, τον χτύπησε και τον έβρισε άσχημα. Όταν προσπάθησα αφ’ενός να τον ηρεμήσω και αφ’ετέρου να του δείξω ευγενικά το λάθος του, εκείνος κυριολεκτικά τρελάθηκε, άρχισε να φωνάζει σε όλους και τελικά με πέταξε στο πάτωμα φωνάζοντας πως είμαι άχρηστος και δεν θα του πω εγώ τι θα κάνει. Ο κος Παπαδόπουλος, ο καθηγητής, θέλησε να τον τιμωρήσει, του ζήτησα όμως να αφήσει τον Κώστα να ηρεμήσει. Φυσικά δεν έγινε μάθημα, ο Κώστας έφυγε χτυπώντας πίσω του την πόρτα, ο κος Παπαδόπουλος πήγε να πει στον διευθυντή τι έγινε, ενώ οι συμμαθητές μου ήρθαν κοντά μου.
Κάποιοι φίλοι του Κώστα με ευχαρίστησαν που ζήτησα να μην τιμωρηθεί, ενώ άλλοι, αφού με ρώτησαν ανάστατοι πώς ένιωθα, άρχισαν να με μαλώνουν που δεν αντέδρασα, να με συμβουλεύουν να βαράω κι εγώ αν χρειαστεί, να μην είμαι παθητικός και τόσα άλλα. Ήταν όλοι τους θυμωμένοι με τον Κώστα και με παρότρυναν να μην το αφήσω να περάσει έτσι, αλλά να ζητήσω να τον διώξουν από το σχολείο ωστε να ησυχάσουμε μια και καλή από δαύτον.
Ο μόνος που διατήρησε την ηρεμία του ήταν ο Σταμάτης που κοιμόταν κατά τη διάρκεια του καυγά (απορώ πώς τα κατάφερε). Ξύπνησε, σηκώθηκε νωχελικά, κατευθύνθηκε με αργές κινήσεις προς το μέρος μας, χαμογέλασε ικανοποιημένος για το κατόρθωμα της κάλυψης της μικρής απόστασης που μας χώριζε, πήρε περισπούδαστο ύφος και ρώτησε αν έγινε τίποτα. Τα γέλια, που τράνταζαν όλο το σχολείο, δεν έδωσαν μεγαλύτερη έκταση στη συζήτηση με τους συμμαθητές μου.
Ο Ιάσονας άφησε το μολύβι κάτω, και έκλεισε σιγά-σιγά το ημερολόγιό του παρατηρώντας τα σύννεφα στον ουρανό που όλο και πύκνωναν. Ο ουρανός αυτός έμοιαζε με το συννεφιασμένο μυαλό του. Ο προβληματισμός και οι απορίες που του γεννούσε το σημερινό συμβάν, ολένα πύκνωναν.
Πώς έπρεπε να φέρεται από δω και πέρα, να κάνει ό,τι του’παν οι συμμαθητές του ; Όταν τον ενοχλούν να γίνεται Κώστας Νο 2 ; Η βία θα αυξανόταν σε αυτή την περίπτωση. Αν τώρα ζητούσε να αποβληθεί ο Κώστας απ’το σχολείο, αν δρούσε δυναμικά, αυτός θα ησύχαζε, ο Κώστας όμως θα γινόταν μέρα με τη μέρα πιο άγριος και θα ήταν ένα βασανιστήριο για κάποιους άλλους συμμαθητές σε κάποιο άλλο σχολείο. Και ο ίδιος βέβαια ο Ιάσονας θα δυσκολευόταν πολύ να προσαρμοστεί στην ιδέα οτι θά’πρεπε να κρύβει μέσα του έναν νταή. Όχι, η βία
εναντίον της βίας δεν είναι η λύση, πρέπει να λύνουμε και όχι να απωθούμε τα προβλήματά μας.
Ο Ιάσονας γύρισε για λίγο στην τηλεόραση, ο παρουσιαστής μίλαγε για μια ειρηνιστική πορεία που είχε γίνει πρόσφατα. Και πάλι όχι. Ο ειρηνιστής δρα εκ του ασφαλούς, αποστασιοποιημένος απ’τα προβλήματα, άγεται και φέρεται οχληρά, ωθείται από ιδέες επιφανειακές και πάλι δε λύνει κάποιο πρόβλημα, τον πόλεμο π.χ. Μονάχα θεωρεί πως τον εξαφανίζει διαμαρτυρόμενος γι’αυτόν. Η ζωή δεν είναι έτσι. Καλούμαστε να υπερπηδήσουμε εμπόδια για να προχωρήσουμε. Στη ζωή δίνουμε εξετάσεις, μετεξεταστέους δεν έχει, αγωνιζόμαστε φιλότιμα και πετυχαίνουμε ή αποτυγχάνουμε με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Πώς να φερθεί λοιπόν; Μερικές φορές η βία είναι αναγκαίο κακό. Μπορούμε όμως με λίγη θέληση να κάνουμε κάτι καλύτερο. Αν σιωπούμε, κάνουμε παραχωρήσεις και συγχωρούμε αυτόν που μας βλέπει, ίσως μπορέσουμε να τον βελτιώσουμε. Η κακία δεν είναι στη φύση του ανθρώπου, δεν δημιουργήθηκε κακός ο άνθρωπος, έπεσε και έγινε, τώρα όμως μπορεί να σηκωθεί και να δώσει και ένα χέρι βοήθειας στο διπλανό του. Η στάση αυτή είναι εθελουσία παραίτηση από το δικαίωμα του «γίνομαι Κώστας στη θέση του Κώστα». Χρειάζεται διακριτικότητα, δύναμη, πίστη. Απαιτείται πολύ θάρρος για να αντιστρατευθεί κανείς στον ίδιο του τον εαυτό, να διώξει το παλιό κακό εγώ και να το αντικαταστήσει με ένα καλό νέο εγώ. Κι όμως και τα δυο εγώ έχει πλέον ο καθένας και καλείται να πάρει την απόφασή του. Είναι δύσκολη η απόφαση. Είναι δρόμος με εμπόδια. Είναι φουρτούνα και καταιγίδα. Όσο πιο μεγάλη όμως είναι η καταιγίδα, τόσο πιο μεγαλοπρεπές εμφανίζεται το ουράνιο τόξο στο τέλος.
Και η βροχή έξω από το παράθυρο τελείωσε, βγήκε ξανά ο ήλιος και οι ακτίνες του ήρθαν να φωτίσουν το δωμάτιο του Κώστα. Ο Ιάσονας συγχώρεσε τον Κώστα και κάθε άλλο Κώστα. Και σιγά-σιγά, όχι όλους, αρκετούς όμως, τους έβαλε στον ίσιο δρόμο...
........................................................................................................................................
Ένα ζευγάρι παράξενα μάτια ξεκόλλησαν από τα κυάλια εκμηδένισης των αποστάσεων.
«Πρωτόγονοι άνθρωποι» μονολόγησε ο κάπταιν-Μπλουφ, κυβερνήτης του 65ου ιπτάμενου δίσκου του 2ου διαστημικού στόλου του πλανήτη Χ.
- Δίκιο έχεις, καπετάνιε, του απάντησε ο υποπλοίαρχος, όλοι αυτοί οι σοφοί του δεν κατάλαβαν τίποτα εδώ και τόσα χρόνια, και τώρα ένα παιδάκι έρχεται να τους βάλει τα γυαλιά. Γελοίο !
- Εδώ και πόσο καιρό έπρεπε να είχαν καταλάβει, ακούσθηκε η αδύναμη φωνή του μαθητευόμενου δεκανέα.
- Το ρολόϊ σχετικής ιστορίας λέει 2000 περίπου.
- Παράξενο, πλοίαρχε, αλλάζουμε πορεία ;
- Φυσικά, λοχαγέ. Γυρίζουμε σπίτι.
- Και πού είναι αυτό ;
- Δεν ξέρω, μαθητευόμενε. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχουμε, βρισκόμαστε στη σκέψη ενός τρελού γήινου που ξέχασα πώς μου τον είπαν οι Μυστικές Υπηρεσίες.
- Δηλαδή δεν υπάρχουν εξωγήινοι ;
- Δεν ξέρουμε, ερευνάται, είπε ο λοχαγός.
- Ούτε και μας αφορά, συμπλήρωσε ο πλοίαρχος.
Στη συνέχεια, πήρε ένα σοβαρό ύφος και ανακοίνωσε :
- Κύριοι, προσδεθείτε. Η σκέψη του τρελού που λέγαμε, τελειώνει σε 5 sec, ξεκινάμε για το άγνωστο και ο Θεός βοηθός.
Πειραιάς, 8/3/2012
Χρήστος Τσαγκάρης Τάξη Γ’ Ζάννειο Γυμνάσιο
Αγαπητό μου
ημερολόγιο,
θέλω σήμερα να σου μιλήσω
για κάτι που συνέβη παληά, πριν από χρόνια.
Όταν είμουνα μικρή, ονειρευόμουν να έχω μια τέλεια ζωή στο σχολείο. Μα είμαι η ψυχή της παρέας, να με ακολουθούν, να με θαυμάζουν. Ναι είμαι η τέλεια φίλη και η άψογη μαθήτρια.
Όμως τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά. Έγινα ένα τίποτα. Στην τάξη έκαναν πως δεν υπήρχα. Ήμουν απλώς ένα μαξιλάρι. ‘Ολοι με πατούσαν για να ανέβουν στην ιεραρχία. Και μετά ... ήρθε η Λία.
Η Λία ήταν σαν και εμένα. Είχε ελάχιστους φίλους, κανείς δεν της έδινε σημασία και ήταν κολλητή μου.Είμασταν κολλητές σε μία άρρωστη φιλία. Αρρωστημένη, για την ακρίβεια, κι αυτό γιατί το μόνο που μας ένωνε ήταν ένα αίσθημα αμοιβαίας συμπαράστασης. Είμασταν απλώς τα φυτά της τάξης και είχαμε την ησυχία μας.
Την επόμενη χρονιά εφτιαξε facebook. Άρχισε να κάνει κρυφές παρέες και συνεννοήσεις. Σιγά-σιγά μεταμορφώθηκε σε ένα τέρας. Μου φερόταν σαν σε σκουπίδι. Με θεωρούσε απλώς ένα ενοχλητικό, κατώτερο ανθρωπάκι με το οποίο είναι υποτιμιτικό να κάνεις παρέα.
Τελικώς με εγκατέλειψε. Με πάτησε κάτω σαν να ήμουν απλώς το μαξιλάρι που θα την βοηθούσε να ανέβει ανώδυνα στην ιεραρχία. Δεν ήθελα να το πιστέψω, όμως η καλύτερή μου φίλη με είχε εκμεταλλευτεί και προδώσει. Πλέον έκανε παρέα μόνο με τους celebrities της τάξης.
Και να τώρα, κάθομαι και γράφω την ιστορία μου, προσπαθώντας να καταλάβω τι πήγε λάθος. Τότε δεν ήξερα. Τώρα όμως ξέρω! Το μόνο λάθος σε όλη αυτήν την ιστορία, είμουν εγώ! Εγώ, γιατί την ανέχτηκα, γιατί ανέχτηκα τον εαυτό μου. Ανέχτηκα να είμαι ένα μαξιλάρι που όλοι το πατούν. Αλλά όχι πια ! Δίνω όρκο στον εαυτό μου, εδώ και τώρα, πως δεν πρόκειται ποτέ, ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ να γίνω θύμα. Γιατί δεν μου αξίζει.
Εριέττα
Τάξη Α’
Ζάννειο Γυμνάσιο
Όμως τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά. Έγινα ένα τίποτα. Στην τάξη έκαναν πως δεν υπήρχα. Ήμουν απλώς ένα μαξιλάρι. ‘Ολοι με πατούσαν για να ανέβουν στην ιεραρχία. Και μετά ... ήρθε η Λία.
Η Λία ήταν σαν και εμένα. Είχε ελάχιστους φίλους, κανείς δεν της έδινε σημασία και ήταν κολλητή μου.Είμασταν κολλητές σε μία άρρωστη φιλία. Αρρωστημένη, για την ακρίβεια, κι αυτό γιατί το μόνο που μας ένωνε ήταν ένα αίσθημα αμοιβαίας συμπαράστασης. Είμασταν απλώς τα φυτά της τάξης και είχαμε την ησυχία μας.
Την επόμενη χρονιά εφτιαξε facebook. Άρχισε να κάνει κρυφές παρέες και συνεννοήσεις. Σιγά-σιγά μεταμορφώθηκε σε ένα τέρας. Μου φερόταν σαν σε σκουπίδι. Με θεωρούσε απλώς ένα ενοχλητικό, κατώτερο ανθρωπάκι με το οποίο είναι υποτιμιτικό να κάνεις παρέα.
Τελικώς με εγκατέλειψε. Με πάτησε κάτω σαν να ήμουν απλώς το μαξιλάρι που θα την βοηθούσε να ανέβει ανώδυνα στην ιεραρχία. Δεν ήθελα να το πιστέψω, όμως η καλύτερή μου φίλη με είχε εκμεταλλευτεί και προδώσει. Πλέον έκανε παρέα μόνο με τους celebrities της τάξης.
Και να τώρα, κάθομαι και γράφω την ιστορία μου, προσπαθώντας να καταλάβω τι πήγε λάθος. Τότε δεν ήξερα. Τώρα όμως ξέρω! Το μόνο λάθος σε όλη αυτήν την ιστορία, είμουν εγώ! Εγώ, γιατί την ανέχτηκα, γιατί ανέχτηκα τον εαυτό μου. Ανέχτηκα να είμαι ένα μαξιλάρι που όλοι το πατούν. Αλλά όχι πια ! Δίνω όρκο στον εαυτό μου, εδώ και τώρα, πως δεν πρόκειται ποτέ, ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ να γίνω θύμα. Γιατί δεν μου αξίζει.
Εριέττα
Τάξη Α’
Ζάννειο Γυμνάσιο
