Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Παραμύθι κι εκφοβισμός: να ένας τρόπος για να ξορκίσουμε τους φόβους μας.
Στα πλαίσια της τελευταίας συνάντησης μας με τα παιδιά του Ζάννειου Γυμνασίου, προσπαθήσαμε να φτιάξουμε πατραμύθια που μιλάνε για το θέμα που μας ενδιαφέρει. Να ένα από αυτά και θ' ακολουθήσουν κι άλλα.


          Ο Κίκος είναι ένα μικρό κατακίτρινο κοτοπουλάκι που μένει με τους γονείς του και τους παππούδες του σε ένα μικρό κοτοσπιτάκι στην Χώρα του Πίτουρου.

          Είναι ένα ωραίο πρωινό, τα πουλάκια κελαηδάνε και οι καμινάδες των κοτοσπιτιών καπνίζουν. Ο μπαμπάς του Κίκου, ο      Λυρής, διαβάζει εφημερίδα και η μαμά του η Κοκό ετοιμάζει το πρωινό του, την αγαπημένη του ομελέτα πίτουρου, μαριναρισμένη σάλτσα πίτουρου και γάλα πίτουρου με πίτουρα…

           Η μέρα είναι όμορφη και ζεστή, ό,τι πρέπει για να πάει σχολείο και να παίξει με τα άλλα κοτοπουλάκια, αλλά ο Κίκος δεν θέλει να πάει σχολείο… Δεν θέλει να πάει σχολείο επειδή ξέρει πως πάλι τα κοτοπουλάκια δεν θα τον κάνουν παρέα και θα τον κοροϊδεύουν και θα τον λένε «Δεκαοχτούρα», όλα αυτά επειδή ξέρει να πετά.

          Παρά τις κακές σκέψεις του και χωρίς παράπονο, ο Κίκος τρώει και ξεκινάει για το σχολείο. Στον δρόμο έβλεπε τις κότες, τους κόκορες και τα κοτοπουλάκια να τον κοιτάνε και να ψιθυρίζουν.

           Ήταν η ώρα της γυμναστικής όταν πλησίασε ο Αλακρέμ, ένα πολύ, μα πολύ κακό κοτοπουλάκι : «Τι κάνεις εδώ, Δεκαοχτούρα;» του φώναξε, δίνοντας του μια δυνατή τσιμπιά στην πλάτη. ‘’Σου μιλάω!! Γιατί δεν απαντάς; Μήπως φοβάσαι;’’ του ξαναλέει και τα υπόλοιπα κοτόπουλα ακούγοντας την φασαρία έκαναν έναν κύκλο γύρω του και άρχισαν να τον πειράζουν κι αυτά…

          Και ξαφνικά, πριν προλάβει ο Κίκος να βάλει τα κλάματα, ακούγεται ένα «ΜΠΑΜ!!» και όλοι άρχισαν να τρέχουν από δω κι από κει. Μια μεγάλη αλεπού είχε σπάσει την οροφή του κοτοσχολείου και είχε μπει μέσα. Πήγε προς το μέρος του Αλακρέμ που έκλαιγε με αναφιλητά και τον άρπαξε με το ένα χέρι μόνο! «Αχ… Κάτι πρέπει να κάνω, κάτι πρέπει να σκεφτώ! Θα τον φάει!» σκέφτηκε ο Κίκος. «Μα φυσικά!» είπε και άνοιξε τα φτερά του και άρχισε να πετάει προς το μέρος της κόκκινης αλεπούς και του τρομαγμένου Αλακρέμ. Όταν έφτασε αρκετά κοντά, άρπαξε τον Αλακρέμ και τον έσωσε. Και τότε η αλεπού φοβήθηκε τόσο πολύ που άρχισε να τρέχει!

          Μάλιστα, από τότε μέχρι σήμερα ο Κίκος και ο Αλακρέμ είναι δυο πολύ καλοί φίλοι….


Κατερίνα Χατήρα

Τάξη Α4
Ζάννειο Γυμνάσιο

Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Απόσπασμα από το ημερολόγιο ενός θύματος

Παρακάτω θα διαβάσετε αποσπάσματα από το ημερολόγιο ενός θύματος. Οι δουλειές είναι εξαιρετικές. Με συγχωρείτε πάρα πολύ για την καθυστέρηση στη ανάρτηση. Ελπίζω να τα πούμε από κοντά πριν το τέλος της σχολικής χρονιάς. 
Φ.
 
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Είσαι το μόνο πράγμα στον κόσμο που με καταλαβαίνει. Οι γονείς μου και τ’αδέλφια μου αντιδράνε υπερβολικά. Δεν καταλαβαίνουν πως είμαι μια έφηβη κοπέλα κι όχι παιδί του νηπιαγωγείου. Δεν καταλαβαίνουν πως όταν παρενοχλούμαι, αυτό που με πειράζει δεν είναι τόσο το θέμα της παρενόχλησης του σώματος όσο η ηθική παρενόχληση. Σήμερα ήρθε πάλι αυτός από την τρίτη. Δεν έχει σταματήσει να με ενοχλεί και να με βαράει. Τα μεγαλύτερα αδέλφια μου έχουν ακριβώς την ίδια αντίδραση όπως πάντα : «Πες μας, ποιός το έκανε ; ‘Οποιος κι αν είναι, θα δει ποια είναι τα αντίποινα στις πράξεις του!» Οι γονείς μου δε : «Χτύπησες, μωρό μου ; Θες να σε πάμε στο νοσοκομείο;!» Οι συμμαθήτριες μου μου λένε πως του αρέσω και με βαράει (και δε σταματάει!) για να εκδηλώσει τα συναισθήματά του. ΛΑΘΟΣ. Αν ήθελε να μου δείξει την αγάπη του, ας μη με βάραγε, να έβρισκε κάποιον άλλο τρόπο. Πάντως, (ευτυχώς), δεν με βαράει δυνατά. Δεν είχα, μέχρι στιγμής, κάποιο σοβαρό τραύμα.
Αχ, ημερολόγιό μου, δεν υπάρχει κάποιος σ’αυτόν το κόσμο που να μπορώ να του μιλήσω για τα προβλήματά μου; Στο σχολείο, όλες οι συμμαθήτριές μου ανεξαιρέτως νομίζουν πως του αρέσω. Άρα απορρίφθηκε η προοπτική να μιλήσω σ’αυτές. Καλά, στην οικογένειά μου, δεν το συζητάω ! Τί κάνω λάθος ; Για να μου συμβαίνουν όλα αυτά, πρέπει να έχω κάνει κάτι ! Αισθάνομαι παραμελημένη. Τελικά μόνο εσύ με ακούς. Σ’ευχαριστώ! Εσύ μπορείς να καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι ν’ακούς και να μοιράζεσαι τα προβλήματα των άλλων. Αυτά καλό μου!
1/3/2012
Υβόννη
Τάξη Β’
Ζάννειο Γυμνάσιο




6/3/2012
Αγαπητό ημερολόγιο,
Άλλη μια μέρα οδεύει προς το τέλος της κι εγώ, όπως κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία, αποφάσισα να καταγράψω και να σχολιάσω μερικά απ’τα γεγονότα της μικρής και μεγάλης ταυτόχρονα καθημερινότητάς μου.
Μπορώ να πω πως η σημερινή ημέρα κύλησε ωραία, όλοι είμαστε υγιείς και ο καιρός ήταν ευχάριστος. Το μόνο γεγονός που τάραξε τη σημερινή γαλήνη ήταν η συμπεριφορά του Κώστα απέναντί μου. Ο Κώστας ήταν, όπως συνήθως, εκνευρισμένος, διαφώνησε έντονα με τον Πέτρο, ενώ συζητούσαμε στην τάξη, τον χτύπησε και τον έβρισε άσχημα. Όταν προσπάθησα αφ’ενός να τον ηρεμήσω και αφ’ετέρου να του δείξω ευγενικά το λάθος του, εκείνος κυριολεκτικά τρελάθηκε, άρχισε να φωνάζει σε όλους και τελικά με πέταξε στο πάτωμα φωνάζοντας πως είμαι άχρηστος και δεν θα του πω εγώ τι θα κάνει. Ο κος Παπαδόπουλος, ο καθηγητής, θέλησε να τον τιμωρήσει, του ζήτησα όμως να αφήσει τον Κώστα να ηρεμήσει. Φυσικά δεν έγινε μάθημα, ο Κώστας έφυγε χτυπώντας πίσω του την πόρτα, ο κος Παπαδόπουλος πήγε να πει στον διευθυντή τι έγινε, ενώ οι συμμαθητές μου ήρθαν κοντά μου.
Κάποιοι φίλοι του Κώστα με ευχαρίστησαν που ζήτησα να μην τιμωρηθεί, ενώ άλλοι, αφού με ρώτησαν ανάστατοι πώς ένιωθα, άρχισαν να με μαλώνουν που δεν αντέδρασα, να με συμβουλεύουν να βαράω κι εγώ αν χρειαστεί, να μην είμαι παθητικός και τόσα άλλα. Ήταν όλοι τους θυμωμένοι με τον Κώστα και με παρότρυναν να μην το αφήσω να περάσει έτσι, αλλά να ζητήσω να τον διώξουν από το σχολείο ωστε να ησυχάσουμε μια και καλή από δαύτον.
Ο μόνος που διατήρησε την ηρεμία του ήταν ο Σταμάτης που κοιμόταν κατά τη διάρκεια του καυγά (απορώ πώς τα κατάφερε). Ξύπνησε, σηκώθηκε νωχελικά, κατευθύνθηκε με αργές κινήσεις προς το μέρος μας, χαμογέλασε ικανοποιημένος για το κατόρθωμα της κάλυψης της μικρής απόστασης που μας χώριζε, πήρε περισπούδαστο ύφος και ρώτησε αν έγινε τίποτα. Τα γέλια, που τράνταζαν όλο το σχολείο, δεν έδωσαν μεγαλύτερη έκταση στη συζήτηση με τους συμμαθητές μου.
Ο Ιάσονας άφησε το μολύβι κάτω, και έκλεισε σιγά-σιγά το ημερολόγιό του παρατηρώντας τα σύννεφα στον ουρανό που όλο και πύκνωναν. Ο ουρανός αυτός έμοιαζε με το συννεφιασμένο μυαλό του. Ο προβληματισμός και οι απορίες που του γεννούσε το σημερινό συμβάν, ολένα πύκνωναν.
Πώς έπρεπε να φέρεται από δω και πέρα, να κάνει ό,τι του’παν οι συμμαθητές του ; Όταν τον ενοχλούν να γίνεται Κώστας Νο 2 ; Η βία θα αυξανόταν σε αυτή την περίπτωση. Αν τώρα ζητούσε να αποβληθεί ο Κώστας απ’το σχολείο, αν δρούσε δυναμικά, αυτός θα ησύχαζε, ο Κώστας όμως θα γινόταν μέρα με τη μέρα πιο άγριος και θα ήταν ένα βασανιστήριο για κάποιους άλλους συμμαθητές σε κάποιο άλλο σχολείο. Και ο ίδιος βέβαια ο Ιάσονας θα δυσκολευόταν πολύ να προσαρμοστεί στην ιδέα οτι θά’πρεπε να κρύβει μέσα του έναν νταή. Όχι, η βία
εναντίον της βίας δεν είναι η λύση, πρέπει να λύνουμε και όχι να απωθούμε τα προβλήματά μας.
Ο Ιάσονας γύρισε για λίγο στην τηλεόραση, ο παρουσιαστής μίλαγε για μια ειρηνιστική πορεία που είχε γίνει πρόσφατα. Και πάλι όχι. Ο ειρηνιστής δρα εκ του ασφαλούς, αποστασιοποιημένος απ’τα προβλήματα, άγεται και φέρεται οχληρά, ωθείται από ιδέες επιφανειακές και πάλι δε λύνει κάποιο πρόβλημα, τον πόλεμο π.χ. Μονάχα θεωρεί πως τον εξαφανίζει διαμαρτυρόμενος γι’αυτόν. Η ζωή δεν είναι έτσι. Καλούμαστε να υπερπηδήσουμε εμπόδια για να προχωρήσουμε. Στη ζωή δίνουμε εξετάσεις, μετεξεταστέους δεν έχει, αγωνιζόμαστε φιλότιμα και πετυχαίνουμε ή αποτυγχάνουμε με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Πώς να φερθεί λοιπόν; Μερικές φορές η βία είναι αναγκαίο κακό. Μπορούμε όμως με λίγη θέληση να κάνουμε κάτι καλύτερο. Αν σιωπούμε, κάνουμε παραχωρήσεις και συγχωρούμε αυτόν που μας βλέπει, ίσως μπορέσουμε να τον βελτιώσουμε. Η κακία δεν είναι στη φύση του ανθρώπου, δεν δημιουργήθηκε κακός ο άνθρωπος, έπεσε και έγινε, τώρα όμως μπορεί να σηκωθεί και να δώσει και ένα χέρι βοήθειας στο διπλανό του. Η στάση αυτή είναι εθελουσία παραίτηση από το δικαίωμα του «γίνομαι Κώστας στη θέση του Κώστα». Χρειάζεται διακριτικότητα, δύναμη, πίστη. Απαιτείται πολύ θάρρος για να αντιστρατευθεί κανείς στον ίδιο του τον εαυτό, να διώξει το παλιό κακό εγώ και να το αντικαταστήσει με ένα καλό νέο εγώ. Κι όμως και τα δυο εγώ έχει πλέον ο καθένας και καλείται να πάρει την απόφασή του. Είναι δύσκολη η απόφαση. Είναι δρόμος με εμπόδια. Είναι φουρτούνα και καταιγίδα. Όσο πιο μεγάλη όμως είναι η καταιγίδα, τόσο πιο μεγαλοπρεπές εμφανίζεται το ουράνιο τόξο στο τέλος.
Και η βροχή έξω από το παράθυρο τελείωσε, βγήκε ξανά ο ήλιος και οι ακτίνες του ήρθαν να φωτίσουν το δωμάτιο του Κώστα. Ο Ιάσονας συγχώρεσε τον Κώστα και κάθε άλλο Κώστα. Και σιγά-σιγά, όχι όλους, αρκετούς όμως, τους έβαλε στον ίσιο δρόμο...
........................................................................................................................................
Ένα ζευγάρι παράξενα μάτια ξεκόλλησαν από τα κυάλια εκμηδένισης των αποστάσεων.
«Πρωτόγονοι άνθρωποι» μονολόγησε ο κάπταιν-Μπλουφ, κυβερνήτης του 65ου ιπτάμενου δίσκου του 2ου διαστημικού στόλου του πλανήτη Χ.
- Δίκιο έχεις, καπετάνιε, του απάντησε ο υποπλοίαρχος, όλοι αυτοί οι σοφοί του δεν κατάλαβαν τίποτα εδώ και τόσα χρόνια, και τώρα ένα παιδάκι έρχεται να τους βάλει τα γυαλιά. Γελοίο !
- Εδώ και πόσο καιρό έπρεπε να είχαν καταλάβει, ακούσθηκε η αδύναμη φωνή του μαθητευόμενου δεκανέα.
- Το ρολόϊ σχετικής ιστορίας λέει 2000 περίπου.
- Παράξενο, πλοίαρχε, αλλάζουμε πορεία ;
- Φυσικά, λοχαγέ. Γυρίζουμε σπίτι.
- Και πού είναι αυτό ;
- Δεν ξέρω, μαθητευόμενε. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχουμε, βρισκόμαστε στη σκέψη ενός τρελού γήινου που ξέχασα πώς μου τον είπαν οι Μυστικές Υπηρεσίες.
- Δηλαδή δεν υπάρχουν εξωγήινοι ;
- Δεν ξέρουμε, ερευνάται, είπε ο λοχαγός.
- Ούτε και μας αφορά, συμπλήρωσε ο πλοίαρχος.
Στη συνέχεια, πήρε ένα σοβαρό ύφος και ανακοίνωσε :
- Κύριοι, προσδεθείτε. Η σκέψη του τρελού που λέγαμε, τελειώνει σε 5 sec, ξεκινάμε για το άγνωστο και ο Θεός βοηθός.
Πειραιάς, 8/3/2012
Χρήστος Τσαγκάρης Τάξη Γ’ Ζάννειο Γυμνάσιο





Αγαπητό μου ημερολόγιο,
θέλω σήμερα να σου μιλήσω για κάτι που συνέβη παληά, πριν από χρόνια.
Όταν είμουνα μικρή, ονειρευόμουν να έχω μια τέλεια ζωή στο σχολείο. Μα είμαι η ψυχή της παρέας, να με ακολουθούν, να με θαυμάζουν. Ναι είμαι η τέλεια φίλη και η άψογη μαθήτρια.
Όμως τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά. Έγινα ένα τίποτα. Στην τάξη έκαναν πως δεν υπήρχα. Ήμουν απλώς ένα μαξιλάρι. ‘Ολοι με πατούσαν για να ανέβουν στην ιεραρχία. Και μετά ... ήρθε η Λία.
Η Λία ήταν σαν και εμένα. Είχε ελάχιστους φίλους, κανείς δεν της έδινε σημασία και ήταν κολλητή μου.Είμασταν κολλητές σε μία άρρωστη φιλία. Αρρωστημένη, για την ακρίβεια, κι αυτό γιατί το μόνο που μας ένωνε ήταν ένα αίσθημα αμοιβαίας συμπαράστασης. Είμασταν απλώς τα φυτά της τάξης και είχαμε την ησυχία μας.
Την επόμενη χρονιά εφτιαξε facebook. Άρχισε να κάνει κρυφές παρέες και συνεννοήσεις. Σιγά-σιγά μεταμορφώθηκε σε ένα τέρας. Μου φερόταν σαν σε σκουπίδι. Με θεωρούσε απλώς ένα ενοχλητικό, κατώτερο ανθρωπάκι με το οποίο είναι υποτιμιτικό να κάνεις παρέα.
Τελικώς με εγκατέλειψε. Με πάτησε κάτω σαν να ήμουν απλώς το μαξιλάρι που θα την βοηθούσε να ανέβει ανώδυνα στην ιεραρχία. Δεν ήθελα να το πιστέψω, όμως η καλύτερή μου φίλη με είχε εκμεταλλευτεί και προδώσει. Πλέον έκανε παρέα μόνο με τους celebrities της τάξης.
Και να τώρα, κάθομαι και γράφω την ιστορία μου, προσπαθώντας να καταλάβω τι πήγε λάθος. Τότε δεν ήξερα. Τώρα όμως ξέρω! Το μόνο λάθος σε όλη αυτήν την ιστορία, είμουν εγώ! Εγώ, γιατί την ανέχτηκα, γιατί ανέχτηκα τον εαυτό μου. Ανέχτηκα να είμαι ένα μαξιλάρι που όλοι το πατούν. Αλλά όχι πια ! Δίνω όρκο στον εαυτό μου, εδώ και τώρα, πως δεν πρόκειται ποτέ, ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ να γίνω θύμα. Γιατί δεν μου αξίζει.
Εριέττα
Τάξη Α’
Ζάννειο Γυμνάσιο


Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Μετά το απόσπασμα από το ημερολόγιο του εκφοβιστή, τι;

Μα... το απόσπασμα από το ημερολόγιο του θύματός του, την ίδια ακριβώς ημέρα! Τι λέτε; Θα το επιχειρήσουμε;
Περιμένουμε κείμενα αλλά και σχόλια για αυτά που αναρτήθηκαν ως τις 5 Μαρτίου. 

αποσπάσματα από το ημερολόγιο ενός εκφοβιστή -Ζάννειο Πειραματικό Γυμνάσιο


Τα κείμενα που ακολουθούν είναι τα δυο πρώτα των μαθητών της ομάδας "Μην το κρατάς μέσα σου" από το Ζάννειο Πειραματικό Γυμνάσιο, με την οποία  συναντηθήκαμε στη Βιβλιοθήκη Λασκαρίδη στις 10/2/2012.
Κατά τη διάρκεια της συνάντησής μας, ασχοληθήκαμε με το πορτρέτο – ψυχολογικό προφίλ ενός εκφοβιστή αλλά και του θύματός του, δημιουργώντας λίστες με χαρακτηρισμούς. Στη συνέχεια, οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν σε ομάδες και, ορμώμενοι από τους χαρακτηρισμούς στις λίστες που είχαν σχηματίσει, δημιούργησαν σχετικά κείμενα. Παρακάτω θα διαβάσετε αποσπάσματα από το ημερολόγιο ενός εκφοβιστή.   



Αγαπητό ημερολόγιο,

            Σήμερα ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Ο σπαστικός ο αδερφός μου πήρε το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό των μαθηματικών. Η στριμενη η Παπαδημητρίου τον επιβράβευσε μπροστά σ’όλη τη τάξη και όλοι τον χειροκροτούσαν. Τι χαζός που είναι!  Όταν γύρισα σπίτι, οι γονείς μου ήταν θυμωμένοι μαζί μου, για τους βαθμούς μου προφανώς. Μου είπανε οτι πρέπει να διαβάζω περισσότερο και να μοιάσω στο νιάνιαρο, αυτό το βουτυρομπεμπέ τον αδερφό μου. Αγαπάνε πιο πολύ το Βαγγέλη απ’ό,τι εμένα. Εμένα με θεωρούν άχρηστο, δε με αγαπάνε. Ύστερα πήγα στο δωμάτιό μου θυμωμένος και χτύπαγα με μανία τις ντουλάπες φωνάζοντας. Τους μισώ! Μισώ τη ζωή μου, το σχολείο, μισώ τους πάντες.
            Το απόγευμα βγήκα έξω χωρίς να με αντιληφθεί κανείς. Φυσικά πώς να με πάρουν είδηση, άκουγαν το χαζό κείμενο που έγραφε ο Βαγγέλης για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Έτσι λοιπόν συνάντησα το Κυριάκο, «το παιδί της γειτονιάς» (έτσι τον αποκαλώ) και μου είπε να πάμε στο συνηθισμένο μέρος για να μου δείξει κάτι. Όταν φτάσαμε εκεί, ο Κυριάκος έβγαλε απ’τη τσέπη του δυο πούρα. Είπε οτι ήταν του πατέρα του˙ έπειτα άναψε ένα σπίρτο, έβαλε το πούρο στο στόμα μου και το άναψε. Για να πω την αλήθεια δεν ήθελα να καπνίσω, αλλά αν του έλεγα του Κυριάκου οτι δεν θέλω, θα μου έλεγε οτι είμαι φοβιτσιάρης, οτι δεν είμαι άντρας και έτσι το δέχτηκα. ‘Οταν το άναψε, ένιωσα τη μυρωδιά του καπνού, με ζάλισε, με έκνε να πέσω κάτω. Ο Κυριάκος μου είπε να το ρουφήξω, εγώ έκανα μια μεγάλη ρουφηξιά και αισθάνθηκα το καπνό να εισχωρεί με μανία στα πνευμόνια μου. Μου ήρθε να κάνω εμετό, αμέσως άρχισα να βήχω... Εκείνη τη στιγμή έβλεπα τον Κυριάκο να είναι πολύ χαλαρός. Μου είπε οτι θα το συνηθίσω και οτι είναι η αρχή ακόμα. Έκανα να φύγω αλλά με σταμάτησε, εγώ του έδωσα μια μπούφλα στη μούρη και έφυγα ζαλισμένος.
            Όταν έφτασα στο σπίτι οι γονείς μου έρωγαν βραδυνό με τον αδερφό μου, εγώ όμως πήγα για ύπνο, δε τους  έδωσα σημασία, ούτε κι αυτοί άλλωστε.
            Αύριο θα πάω σχολείο δυστυχώς και θα πρέπει να δώσω ένα μάθημα στον ηλίθιο τον Πέτρο που με κορόϊδεψε για τα μαθηματικά. Θα τους δείξω εγώ!


                                                Απόσπασμα από το ημερολόγιο ενός εκφοβιστή
                                                                                                23/2/2012
                                                                                                Κατερίνα Τόντου
                                                                                                Τάξη Β’
                                                                                                Ζάννειο Γυμνάσιο





Αγαπητό ημερολόγιο,
            αλήθεια αναρωτιέμαι γιατί να γράφω σε ένα άχρηστο χαρτί, δεν έχω όμως και καναν άλλο να μιλήσω, δε βαριέσαι όμως, οι φίλοι είναι ένα μεγάλο ψέμα, αργείς να το καταλάβεις, αλλά το καταλαβαίνεις, ο πιο δυνατός νικά, ΜΟΝΟΣ του. Ακριβώς όπως εγώ! Η σημερινή μέρα ήταν όπως όλες οι μέρες  βαρετή και άχρηστη. Το πρωϊ ο ηλίθιος ο αδελφός μου, ο Ξενοφώντας, το φυτό, πήρε πάλι 20 στο διαγώνισμα και πάλι η στριμμένη η καθηγήτρια η Παπαδοπούλου, του΄πε συγχαρητήρια μπροστά σε όλη τη τάξη.  Τα ίδια και στο σπίτι, κι εμένα πάλι με μαλώσανε, μου είπαν να μιμηθώ τον αδελφό μου, λες και ο στόχος είναι να γίνουμε όλοι γυαλάκηδες, άχρηστοι που όλη την ώρα κοιτάμε ένα χαζό βιβλίο! Κανείς δε με προσέχει εμένα, πάντα αυτόν σκέφτονται, χατίρι δε του χαλάνε, ασχολήθηκε ποτέ κανείς τους μαζί μου ; μόνο να μ’εκνευρίζουν ξέρουν. Και δε φτάνει αυτό, στη γυμναστική, ενώ παίζαμε ποδόσφαιρο, το κήτος ο Μάνος με κατηγόρησε οτι δεν παίζω καλά ποδόσφαιρο. Ακούς εκεί ο χοντρομπαλάς, ο αργοκίνητος, που δεν μπορεί να σύρει τα πόδια του! Ας γελάσω, αυτός μόνο για το τέρμα κάνει, το καλύπτει όλο τόσο χοντρός που είναι, δεν χωράει η μπάλα να μπει! Πάντως,  για να μη ξεχνιώμαστε, εγώ και η παρέα μου, του δώσαμε ένα καλό μάθημα στο διάλλειμα, τρόμαξε πολύ, του άξιζε, όμως να το μάθει, εγώ είμαι ο αρχηγός, εγώ είμαι ο καλύτερος, εγώ είμαι πιο δυνατός, εγώ, εγώ και κανείς άλλος. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, αυτός ο ενοχλητικος, ο σπυράκιας, ο αργόστροφος ντε, ο κοιμισμένος ο Βίκτωρας – «Βίκτωρας», άκου όνομα ! – έπεσε πάνω μου στο λεωφορείο, θύμωσα πολύ, με πλάκωσε, σου λέω με τσαλαπάτησε ο αδέξιος, γι’αυτό τον έβρισα, ρεζίλι τον έκανα. Δεν έφταιγε αυτός, ίσως δεν έπρεπε να τον βρίσω, αλλά θύμωσα, τι  νά’κανα; Να μάθει οτι κανείς δε με πειράζει εμένα, έστω και κατά λάθος. Η αλήθεια είναι πως αυτός ο τύπος μου θυμίζει τον εαυτό μου όταν πήγαινα στο νηπιαγωγείο, τότε που αυτά τα ζώα απ’το διπλανό σχολείο με έβριζαν και με χτυπούσαν. Τώρα όμως είμαι ο καλύτερος,  ο πιο δυνατός, και αν τους ξαναδώ  ποτέ, θα τους μάθω να φέρονται. Και στο Βίκτωρα λοιπόν καλό έκανα, ίσως να σταματήσει να είναι βλάκας και να γίνει έξυπνος και τέλειος σα και μένα. Μέχρι και αγαθοεργίες κάνω, ορίστε και από πάνω με βρίζουν. Θα μάθουν όμως ποιος είναι ο καλύτερος, και αν δε το μάθουν, θα τους κάνω εγώ να το μάθουν. Είμαι ο πιο δυνατός και ο στόχος είναι να τους επιβληθώ, να φαίνομαι πάντα δυνατός, έτσι θα τους πατήσω όλους, εγώ θα είμαι πάντα ο πρώτος!


Νέα Ρώμη, 9200 μ.Χ.
            Ένα μολύβι έσχισε τον αέρα και υπακούωντας στο κέλευσμα της βαρύτητας έπεσε στο ξύλινο πάτωμα ταράζοντας για λίγο την ευταξία πολλών στρωμάτων σκόνης που κάλυπταν το  δάπεδο. Ο Κωνσταντίνος πάλι είχε βυθιστεί στις σκέψεις του, ξεχνώντας εντελώς πως έγραφε μια έκθεση. Το κιτρινισμένο , ξεσχισμένο χαρτί που είχε βρει το πρωϊ στην εκδρομή του σχολείου σε μια αρχαία πόλη, μια σελίδα από το ημερολόγιο κάποιου αρχαίου νταή τον προβλημάτιζε έντονα. Οι συμπεριφορές αυτές οι βίαιες, οι κυριαρχικές που διαπνέονταν από φιλαρχία, εγωϊσμό, αλλά κυρίως από φόβο και από έλλειψη θέλησης για καταξίωση μέσω των ικανοτήτων, η εύκολη λύση του δήθεν δυνατού επιβίωνε 7.000 χρόνια μετά.
Σήμερα, ένας συμμαθητής του είχε βρίσει άδικα έναν φτωχό άνθρωπο που έτυχε να βρίσκεται στον αρχαιολογικό χώρο,  κοντά σε ένα αρχαίο πράγμα που λεγόταν                    «υπολογιστής» , όπως του είπε ο καθηγητής. Με πόσα επίθετα τον είχε περιλούσει τον καημένο και αυτός, τόσο ταπεινός και πράος, είχε φύγει ήρεμα ζητώντας ταπεινά συγνώμη. Όταν είχαν προσπαθήσει ο Κωνσταντίνος και μερικοί φίλοι του να του μιλήσουν, έβρισε κι εκείνους, δεν τους άκουσε, χτύπησε μάλιστα έναν. Τους είπε οτι μόνο ο ισχυροί νικούν, διαπρέπουν, μόνο με τη βία και την αδικία πρωτεύει ο άνθρωπος, ο εγωϊσμός στηρίζει. Τότε όλοι του είχαν απαντήσει αρνητικά φυσικά, τώρα όμως που σκεπτόταν όλα αυτά, του φάνηκε πως υπήρχε πολλή κακία και αλαζονία εδώ.
Γιατί όμως αυτό το συνεσταλμένο και τόσο καλό παιδί να φέρεται έτσι; Αυτός, όταν τον κορόϊδευαν οι μεγαλύτεροι, ίσα που προσπαθούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του, τους φοβόταν,  αν και ήταν πάντα ευγενικός και καλοπροαίρετος. Και τώρα έκανε ό,τι του είχαν κάνει. Φοβόταν οτι αν δεν φαινόταν ισχυρός, θα είχε προβλήματα.
Το ρυθμικό χτύπημα που σήμαινε την αλλαγή ώρας στο αρχαιοπρεπές ρολόϊ το ξύλινο, με τους περίτεχνους δείκτες τον επανέφερε για λίγο στη πραγματικότητα. Για πολύ λίγο όμως, σύντομα ξαναβυθίστηκε στο πέλαγος των σκέψεών του. Τι ήταν σωστό, ποιο πρότυπο συμπεριφοράς θα πρέπει να ακολουθεί ο άνθρωπος ; Κοίταξε για λίγο τα Ι.Χ. υπερηχητικά αεροπλάνα που πέρναγαν έξω από το παράθυρο, μεταφέροντας πάντα ένα πλήθος από έγνοιες. Ο Μανόλης, ο συμμαθητής του, φαινόταν δυνατός, όλοι τον φοβούνταν και πολλοί,  διακατεχόμενοι από ένα νοσηρό μιμητισμό, γύριζαν γύρω του σα τις μέλισσες. Φαινόταν δυνατός, χαλαρός, κοινωνικός, επιτυχημένος, η συνείδησή του όμως δεν τον άφηνε ποτέ ήρεμο. Πάντα  εμφανιζόταν στις σκέψεις του Μανόλη όλα τα «θύματά» του   και είτε με τις ισχνές αντιδράσεις τους, είτε με τη ζωγραφισμένη λύπη της προσβολής στο πρόσωπό τους, δεν τον άφηναν στιγμή ήσυχο. Ο γίγαντας Μανόλης -Μάνος, όπως ήθελε να τον φωνάζουν - βάδιζε μέσα από μια κοινωνική Σαχάρα στη βέβαιη αυτοκαταστροφή.
 Ένα ακόμη ηχητικό κύμα που του θύμιζε τη χαμηλή ένδειξη ενέργειας του τηλεφώνου τον διέκοψε, το αγνόησε, οι σκέψεις που έκανε ήταν πολύ πιο σημαντικές. Ο ταπεινός φτωχός φαινόταν ράκος, κακομοίρης και καταδικασμένος δια βίου να υποχωρεί. Η συμπεριφορά του όμως ήταν τόσο μεγαλόπρεπη. Η συγνώμη του, η ταπεινή και απλή, κατέπληξε κυριολεκτικά, συνέτριψε, τσαλαπάτησε τον εγωϊσμό, τη δύναμη του Μανώλη και έκανε το φόβο και τα χαμερπή του κίνητρα να φανούν. Ο Μανώλης επιβάλλει σεβασμό, πειθαναγκάζει, δημιουργεί φόβο. Ο φτωχός με την ταπείνωσή του, την αγάπη του του γι’αυτόν που άδικα τον έβρισε, συγκέντρωσε παρότι ήταν άγνωστος, τόσους υποστηρικτές γύρω του. Η κυριαρχία του Μανόλη φτάνει μεχρι εκεί που αρχίζει η δυναστεία ενός πιο φοβερού τύπου.
Ο Κωνσταντίνος δεν έμαθε ποτέ τι απέγινε ο συγγραφέας του ημερολογίου. Την απόφασή του όμως την είχε πάρει : ο φόβος, η αδικία αποτελούν φαύλο κύκλο, τελικά δεν καταφέρνουν τίποτε. Η καλοσύνη όμως, η απλότητα, η ευγένεια της ψυχής, η συγχώρηση, η αγάπη για τον εχθρό, που δεν είναι κακομοιριά, η ταπείνωση, έχουν διαχρονική αξία, πάντοτε λάμπουν και φωτίζουν αυτόν που τις φέρει. Γι’αυτό και ο ίδιος θα είχε αυτό το φρόνημα, και όσο μπορούσε θα καταπολεμούσε την αδικία. Δεν μπορούσε να αλλάξει μόνος του το κόσμο. Θα ήταν μια ουτοπία αυτό. Μπορούσε όμως να επηρεάσει προς το καλό άλλους. Η ώρα είχε προχωρήσει, η έκθεση για το χρόνο περίμενε. Το παρελθόν ανθρωπίνως δεν αλλάζει, βασιζόμενοι όμως σε αυτό οικοδομούμε ένα καλύτερο παρόν και θεμελιώνουμε ένα ιδανικό μέλλον.

Απόσπασμα από
το ημερολόγιο ενός εκφοβιστή
                                                                                    22/2/2012
Χρήστος Τσαγκάρης, Τάξη Γ’, Ζάννειο Γυμνάσιο

Μετά την περιγραφή μιας εικόνας, μετά την ερμηνεία της...

... πάμε σε εικόνα και μουσική. Ακούστε τη μουσική δίχως να βλέπετε το βίντεο, γράψτε ότι λέξεις σας έρχονται στο μυαλό σε μία στήλη, μετά δείτε και το βίντεο, γράψτε κι άλλες λέξεις στη στήλη, και τέλος, με τις λέξεις αυτές δημιουργείστε ένα κείμενο. Καλή επιτυχία!



Ιωνίδειος -Δημιουργική Γραφή

Τα παρακάτω κείμενα προέρχονται από το Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής που έγινε στις 8/2 με μαθητές της Α' και Β' Γυμνασίου της Ιωνιδείου Σχολής.
Στο Εργαστήρι δουλέψαμε την Περιγραφή μιας αφηρημένης ζωγραφιάς και στη συνέχεια την Ερμηνεία της. Τα κείμενα που θα διαβάσετε προέρχονται από το κομμάτι της ερμηνείας.   


Μια πρωινή περιπέτεια.

           Σήμερα το πρωί δύο φίλες μου κι εγώ ξεκινήσαμε να πάμε στο σχολείο. Φύγαμε από τα σπίτια μας κατά τις 7:30 και συναντηθήκαμε λίγο πριν τη στάση του λεωφορείου. Δίπλα μας υπήρχαν δύο παγκάκια και αποφασίσαμε να καθίσουμε. Είπαμε τα νέα μας, φάγαμε και μια σοκολάτα η κάθε μία, αλλά ξαφνικά εμφανίζεται το λεωφορείο πριν την συνηθισμένη ώρα που περνούσε! Δυστυχώς για μας, ο δρόμος ήταν άδειος, οπότε το λεωφορείο έτρεχε πολύ γρήγορα. Βάλαμε στο στόμα μας τις τελευταίες μπουκιές , φορτωθήκαμε τις τσάντες μας και αρχίσαμε να τρέχουμε για να το προλάβουμε. Πάλι καλά που ήταν πιο πίσω μας οπότε κερδίσαμε χρόνο. Φωνάζαμε, τρέχαμε αλλά και γελούσαμε για το πάθημά μας ταυτόχρονα. Ο οδηγός του λεωφορείου μας άκουσε και περίμενε στην στάση ώσπου να φτάσουμε εμείς εξουθενωμένες απ΄το πολύ τρέξιμο. Ο οδηγός γέλασε και μας συμβούλεψε άλλη φορά να περιμένουμε στη στάση και όχι στα παγκάκια. Εμείς συμφωνήσαμε και από τότε κάθε μέρα συναντιόμαστε στην στάση. Ο οδηγός μας γνώρισε και γίναμε φίλοι, οπότε κάθε μέρα λυπούμαστε μεν που πηγαίνουμε σχολείο, όμως ανυπομονούμε να δούμε τον καινούργιο μας φίλο.  

DANAI BRILLI



Η στιγμή που δεν ξέρεις τι να κάνεις !

Μια φορά είχα χαθεί, βρέθηκα σε έναν απόμακρο και έρημο δρόμο. Στάθηκα και κοίταξα γύρω μου δεν υπήχε τίποτα, παρά μόνο μια απέραντη ευθεία που στο τέλος της έστριβε και κατέληγε σε ένα σκοτεινό και πολύ τρομακτικό στενό. Εκείνη την στιγμή δεν καταλάβαινα ακριβώς τι ένιωθα, φόβο, απελπισία ή τρόμο. Τότε σήκωσα τα χέρια μου προς τον ουρανό και φώναξα όσο πιο δυνατά μπορούσα. Συνήλθα και άρχισα να σκέφτομαι πως θα μπορούσα να φύγω.

Χριστοφορίδου Ιφιγένεια
Ιωνίδειος Σχολή Πειραιά
Α4


Ένας φριχτός εφιάλτης

Το πρωί αυτό, ξύπνησα και μετά από λίγο βγήκα στο δρόμο να περπατήσω. Καθώς περπατούσα είδα μια σκιά, προχώρησα προς τα εκεί για να δω τί είναι.  Είδα μια κρεμάλα. Ναι, μια κρεμάλα! Δεν είχα δει πιο φριχτό θέαμα από αυτό. Μια κρεμάλα με έναν άνθρωπο από κάτω να είναι πολύ φοβισμένος και να φωνάζει.
Πάγωσα, δεν ήξερα τί να κάνω.Πήγα να φύγω μα τα πόδια μου δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν από το χώμα. Το πήρα απόφαση λοιπόν πως... κάτι με κράταγε εκεί, για να βοηθήσω αυτόν τον άνθρωπο. Αφού πέρασαν κάμποσα λεπτά πήγα κοντά του, του μίλησα αλλά δεν με άκουγε... συνέχισε να φωνάζει. Άρχισα να τον ταρακουνάω για πολύ ώρα, ώσπου σταμάτησε να φωνάζει και επανήλθε στον πραγματικό κόσμο. Αφού μιλήσαμε και μου εξήγησε πως την άλλη μέρα θα τον κρέμαγαν-γι’ αυτό άλλωστε είχε κάτσει εκεί-μου ζήτησε να φύγω, γι’ αυτό και εγώ σεβάστηκα την επιθυμία του και έφυγα.
Γύρισα σπίτι, προσπαθώντας να ξεχάσω όλο αυτό το φριχτό θέαμα. Πήγα λοιπόν για ύπνο κάνοντας πια τον εαυτό μου να πειστεί πως όλο αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας φριχτός εφιάλτης.

Μαρία Ειρήνη
Α3  Γυμνάσιο Ιωνιδείου